Strona:Ferdynand Ossendowski - Czao-Ra.djvu/97

trzech godzinach powrócił jednak, trzymając na smyczy Czao-Ra.
 Miał przy sobie karabin i długi drąg.
 Pozostawił psa na początku zarośli, sam zaś obszedł je z drugiej strony i gwizdnął przeciągle.
 Zaczął szybko ślizgać się na nartach, poklaskując w dłonie i słysząc, że Czao-Ra również biega dokoła krzaków i zrzadka poszczekuje.
 Wreszcie, spostrzegłszy coś, Marusz pomknął ku zastawionym sieciom.
 Były już zrzucone, a w nich szamotało się pięć białych lisów i dwa rude, coraz bardziej plącząc się w rzemiennych okach.
 Uderzeniem ciężkiego drąga uspokoił na zawsze miotające się zwierzęta, które już zaczynały przegryzać pętające je rzemienie.
 Zgarnąwszy na bok sieci i zabite lisy, Marusz ustawił się naprzeciwko przesmyku i krzyknął donośnie:
 — Urr!
 Czao-Ra, znajdująca się na przeciwległym końcu zarośli, wpadła do gąszczu i za-