Strona:Ferdynand Ossendowski - LZB 01 - Męczeńska włóczęga.djvu/120

i co chwila przystawał, wycierając twarz rękawem kożucha.
 — Chory? — zapytałem.
 — Tak! — ze smutkiem w głosie odparł stary. — To mój syn — Ereksen. Już mija tydzień, jak płynie mu krew nosem. Osłabł doszczętu...
 Zatrzymałem się i zawołałem młodego Sojota.
 — Rozepnij kożuch! — rozkazałem. — Obnaż piersi i szyję, a twarzą zwróć się do nieba!
 Chory natychmiast wypełnił rozkaz, ja zaś nacisnąłem mu tętnicę i po paru minutach powiedziałem:
 — Krew zatrzymana i więcej nie będzie ci płynęła. Idź do jurty i połóż się!
 Krwotoki z nosa często można zatamować w taki prosty sposób, lecz „magiczne“ działanie moich palców wywarło olbrzymie wrażenie wśród Sojotów.
 — Ta — Lama! Ta — Lama! (wielki lekarz) — zawołał stary Sojot, nisko schylając przede mną głowę.
 W jurcie wyjodynowałem nos mego pacjenta i wtedy dopiero przystąpiłem do picia herbaty. Stary gospodarz uporczywie milczał, myśląc