Strona:Ferdynand Ossendowski - LZB 02 - Przez kraj szatana.djvu/139

 — Sajn! — mruknął i usiadł przy ognisku, zapalając fajkę.
 — Sajn bajna! — odrzekłem, wyjmując swoją.
 Książę jednak nie podał mi ognia. Wtedy, nie zwracając na niego uwagi, odwróciłem się w stronę pułkownika, który też zaczął palić.
 Bałdon uważnie patrzył mi w oczy.
 Mój oficer, leżący obok, szepnął do mnie:
 — Przypomina mi to jedną ze scen Sienkiewicza: „Chmielnicki u Tuhaj-beja“. Domożyrow — Chmielnicki, ten Mongoł — Tuhaj.
 Mimowoli uśmiechnąłem się na to trafne porównanie. Fala krwi uderzyła na twarz Bałdona.
 — Pocoście tu przyjechali? — spytał chrapliwie.
 Puściłem dym i po chwili spokojnie odpowiedziałem:
 — Kim jesteś i jakiem prawem zapytujesz?
 — Jestem książę Bałdon — moje imię zna każdy Chińczyk i drży przed niem! — odparł wyniośle.
 — Nie jestem Chińczykiem. Chin nie znam, imienia twego nigdy nie słyszałem. Jestem sy-