Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/110

 Złe, nieruchome oczy jego wbijały się w chłopaka.
 Prężne ciało kurczyło się gwałtownie i sunęło powolnie naprzód.
 Gad zatrzymał się, zamarł na chwilę, a potem, sycząc, jął unosić płaską głowę i śmigać czarnym, długim językiem.
 Kark węża zaczął się rozdymać, przybierał kształty płaszcza, na którym niby okulary czerniały dwie ciemne, połączone ze sobą plamy.
 — Amra! — zawołał królewicz. — Biegnij tu — znalazłem zabawnego węża! Schwytamy go...
 Chłopak przybiegł natychmiast, trzymając w ręku giętką trzcinę.
 Rzucił okiem na płaza i poznał odrazu najstraszliwszą z jadowitych żmij — okularnika.
 Widział takiego gada, gdy rodzice Amry mieszkali nad błotnistą Narbadą. Okularnik ugryzł wtedy córkę sąsiada, a dziewczynka wkrótce zmarła.
 Wtedy to nasłuchał się chłopak