Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/112

cię dowódcą straży przybocznej!... — zawołał królewicz.
 Amra spuścił oczy i odparł cicho:
 — Oby Bóg dał najdłuższe życie Tasfinowi, wielkiemu maharadży!
 Nassur zmieszany spojrzał na towarzysza.
 — Dziękuję ci! — rzekł. — Jesteś dobry i mądry!
 Amra nic nie odpowiedział.
 Odprowadził przyjaciela do ogrodzenia pałacowego i pożegnał go niskim ukłonem. Tu, w obrębie siedziby maharadżów Satpury, Nassur nie był już dla niego wesołym, miłym towarzyszem zabaw i ciekawych pogadanek.
 Stawał się znowu „synem brata słońca“, przyszłym królem całego kraju i narodu.
 Widział w tym chłopaku nietylko swego władcę, lecz również władcę Birary, Warory, matki Sonczy i małych siostrzyczek, do których Amra coraz bardziej tęsknić zaczynał.
 Pragnąłby być czemprędzej w trzci-