Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/121

 Dla niego nie był on ani władcą, ani „bratem słońca“, ani maharadżą Satpury.
 Podobał mu się głos tego człowieka i łagodne błyski w jego oczach.
 Chuchnął więc na niego dobrotliwie i mruknął cichutko.
 Maharadża zeskoczył z konia, i, skinąwszy ręką w stronę świty, kazał jeźdźcom powracać do pałacu.
 Sam zaś usiadł przy gasnącem ognisku i jął wypytywać chłopców o ich zabawy i rozmowy, śmiał się wesoło i zajadał mangi.
 Birara tkwił przed nimi, kiwał głową, a w oczach jego zapalały się co chwila żartobliwe, figlarne ogniki.
 Wielki władca, wspaniały maharadża przyglądał się chwytaniu ryb przez małego wieśniaka i raczył spożyć jedną z nich, upieczoną na węglach i polaną sokiem mangowym.
 Tasfin był człowiekiem mądrym i wnikliwym.
 W mig zrozumiał, że Amra ma