Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/123

 Na prośbę Nassura wsiedli wszyscy na słonia.
 Birara podniósł najpierw Tasfina, potem królewicza, na ostatku zaś — kornaka.
 Chłopak, usadowiwszy się na jego karku, rzekł:
 — Ruszaj, a prowadź konia władcy!
 Birara złapał rumaka za uzdę i podreptał przez łąkę, wywijając ogonem i chrząkając wesoło.
 Salutujący żołnierze i pochyleni w dworskich ukłonach dostojnicy w zdumieniu przyglądali się słoniowi, niosącemu na swym grzbiecie najwyższą władzę Satpury — „brata słońca“ i „syna brata słońca“.
 Nie rozumieli, co się dzieje, i nigdy nie zrozumieli.
 Tasfin bowiem nikomu nie wypowiedział myśli, która się zrodziła w jego głowie, gdy spożywał pieczoną rybę w „wąwozie królewicza“.
 — Słuchajcie, dzieci! — szepnął do chłopaków, gdy stanęli przed wejściem