Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/145

nikomu niepotrzebnym, starym łachmanem, rzuconym na poniewierkę.
 Stał jeszcze długo; bolały go nogi; szumiało w głowie i nieznośnie szybko biło serce.
 Wreszcie sapnął głośno i powlókł się dalej.
 Wszedł do lasu, odnalazł gęste zarośla i położył się, nieczuły na ugryzienia bąków i opadających go kleszczy.
 Tak spędził noc, a gdy się obudził, niktby nie poznał starego Birary.
 Schudł nagle straszliwie, uszy miał podniesione gniewnie, a w oczach — tych małych, wesołych i łagodnych oczach — błyskała wściekłość.
 Posłyszał turkot w pobliżu.
 Dwa bawoły ciągnęły gościńcem ciężki wóz z kamieniami i żwirem do naprawy drogi.
 Birara wypadł z lasu z głośnem trąbieniem, przewrócił wóz, obalił przerażone bawoły i pogonił za człowiekiem.
 Nie ścigał go długo, bo przyszło nagłe postanowienie.