Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/150

Stanowczo — siły i zdrowie powracały mu szybko.
 Co prawda, gdzieś głęboko, może na dnie serca, odzywał się chwilami dokuczliwy, tępy ból.
 Wiedział, że to tęsknota i nieukojony żal toczą go, jak złośliwe robaki.
 Całym wysiłkiem woli wtłaczał je coraz głębiej do wnętrza, starając się nie myśleć o tem, co go gnębiło oddawna.
 Rozglądał się dokoła ze zdumieniem. Zdawało mu się, że po raz pierwszy widzi dżunglę, roziskrzone niebo i złote plamy słońca na trawie i pniach drzew.
 Nastąpiło w nim jakieś tajemnicze odrodzenie.
 Poczucie wolności przepajało go i napełniało zachwytem.
 Wiedział już, że niema teraz nikogo na świecie, o kim potrzebowałby myśleć i troszczyć się nieustannie.
 Amra — mały kornak porzucił go jak niepotrzebny, zdarty łachman!