Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/156

cia, szerokie i głębokie, wyciśnięte przez popręg i łańcuchy orczyka.
 Wtedy, parsknąwszy głośno, zaczęły węszyć ponownie.
 Nie miały już wątpliwości — ostrym węchem wyczuły bowiem znienawidzony, tchnący zgrozą zapach człowieka.
 Cofnęły się w przerażeniu i gniewie zarazem. Nadstawiły ostre kły i podwinęły trąby.
 Jeden z dzikusów wydał krótki ryk.
 Na ten sygnał nadbiegło całe stado; trzydzieści słoni stanęło w groźnej postawie nawprost przybysza.
 Postępując krok po kroku, słonie zbliżały się do Birary, otoczyły go, ścisnęły prężną obręczą swych ciał i jęły popychać ku zaroślom, skąd niedawno wynurzył się na moczary.
 Birara opierał się, mruczał łagodnie i chuchał na prawo i lewo, lecz stado spychało go coraz dalej, aż otoczyły go wysokie krzaki.
 Wtedy odeszły dzikie słonie, a Bira-