Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/161

szy w ziemię swoje spostrzegawcze źrenice.
 Szedł długo, nie odnajdując żadnych śladów. A tymczasem słyszał chwilami — bliżej lub dalej — ten sam przeciągły, jękliwy, ponuro — natarczywy ryk.
 Guarra, okrążywszy głęboką kotlinę, zarośniętą bambusami, przystanął nagle i pochylił się aż do samej ziemi.
 Nie tyle wzrok, ile węch podszepnęły mu, iż jest bliski celu.
 Nozdrza Hindusa rozdęły się szeroko i pochwyciły dobrze znany łowcowi zapach.
 Obejrzał ziemię.
 Spostrzegł odrazu stratowane krzaki, a na małej polanie głębokie doły, wybite nogami biegnących słoni.
 Guarra naliczył sto dwadzieścia śladów. Trzydzieści słoni! Zbadał trop dokładnie, mierząc go małą, ciemną dłonią.
 Tak — niezawodnie! Musiały tędy przebiedz niedawno niskorosłe, słabe