Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/164

nieuchwytnych ruchów rąk — i pęta ścisnęły tylne nogi zwierza.
 Słoń nie poczuł tego nawet. Uczynił krok naprzód, potknął się i upadł, głucho uderzając bokiem o kamienie.
 Guarra nie kryjąc się więcej, zbliżył się do niego i przyglądał mu się uważnie.
 Olbrzymie zwierzę zamierzało powstać, lecz pęta zaciskały się coraz silniej i sprawiały mu ból. Miotała mu się ogromna głowa, trąba kurczowo czepiała się ziemi, przednie nogi kopały i rozrzucały kamienie.
 Hindus spostrzegł odciski na jego kolanach i pręgi na bokach, karku i piersiach.
 Guarra gwizdnął cicho. Domyślił się, że schwytał słonia Birarę, o którego wypytywali wszędzie gońcy maharadży.
 Był bardzo uradowany, bo oczekiwał sutej nagrody.
 Usiadł pod urwistym brzegiem, i, nie patrząc na swego jeńca, marzył.