Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/169

 Słoń obudził się nagle i cały wstrząśnięty zjawą nocną, pobiegł.
 Uderzył się łbem o zwisającą gałąź, której nie dostrzegł w mroku. Zamroczyło go, więc zawrócił w inną stronę i znowu biegł, obijając się o pnie, zdzierając sobie skórę z boków i kalecząc nogi.
 Wówczas dopiero oprzytomniał i znowu porwała go wściekłość niepohamowana.
 Nawet tu, nawet w tym ustronnym, dzikim ostępie, nie pozostawiają go w spokoju ludzie; nawet w tej samotni niemej dręczą go wspomnienia minionych przeżyć!
 Znowu ryczał przeciągle i cienko, łamał zwisające gałęzie, tratował krzaki i wbijał kły w pnie drzew. Nie czuł, że złamał sobie jeden kieł, nie widział, że krew mu spływa po głowie, a piana spada na trawę białemi płatami.
 W tym samym czasie z pobliskich gór wychodziła na żer plamista pante-