Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/174

rzadkiego zwierza. Z trudem odnaleźli jego ślady i teraz skradali się do niego.
 Birara podchodził do głębokiego jaru i nie wiedział, że tam właśnie zaczaił się biały człowiek. Szedł obojętny na wszystko, ślepy i głuchy, pozbawiony myśli i woli.
 Anglik podniósł karabin do ramienia i mierzył starannie.
 Mierzył w jedyne, naprawdę śmiertelne, nie szersze od ludzkiej dłoni miejsce, co leży pomiędzy okiem słonia, a obsadą ucha.
 Już naciskał cyngiel, zmrużywszy lewą powiekę, gdy Birara zawadził nogą o wystający z ziemi korzeń i potknął się.
 W tej samej chwili buchnął strzał, a kula utkwiła w boku zwierza.
 Słoń padł na kolana i zacharczał. Z trąby i pyska kapała mu krew i strugą spływała na pierś.
 Birara uczynił nagle straszliwy wysiłek i wstał.
 Z pod nóg obsunął mu się brzeg ur-