Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/181

 Stanął, lecz kolana ugięły się pod nim; uderzył piersią o ziemię.
 Uczynił nową próbę i tym razem utrzymał się na nogach.
 Robiąc małe kroki, powlókł się w głąb lasu.
 Widno w nim było, bo blade oblicze księżyca zaglądało wszędzie.
 Odszedłszy kilkaset kroków, słoń położył się znowu, raczej usiadł z wpartemi w ziemię przedniemi nogami.
 Już wiedział, że nie może się kłaść na boku. Ile razy tak uczynił, natychmiast zaczynała mu płynąć krew z paszczy i tamować oddech.
 Dotykając grzbietem grubego pnia, drzemał.
 Czuł wyraźnie, że jakieś ciepłe wężyki łachoczą mu skórę.
 Nie mogło widzieć bezwładne zwierzę, że na boku, w poświacie księżyca lśniła się szeroka struga, płynąca z jego rany.
 Słabnął coraz bardziej, drżał na całem ciele i przymykał oczy.