Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/182

 Dopiero w południe powróciły mu siły, więc zwlókł się ze swego legowiska i, jęcząc zcicha, począł szukać jakiejś skrytki.
 Rozumiał, że człowiek nigdy jeszcze w tej dżungli nie bywał.
 Od czasu napadu „panikisa“ nienawidził ludzi i cieszył się, że nie spotka ich tu, w tem dzikiem, niedostępnem uroczyszczu leśnem.
 Szedł więc coraz dalej, rozglądając się uważnie. Po przejściu przez zwikłany gąszcz krzaków, lian i traw — na liściach i gładkich pędach pozostawiał czarne nacieki i czerwone krople krwi, którą broczyła mała ranka na boku.
 Birara nie węszył, bo nie mógł wciągnąć powietrza, jednak coś raptownie podrażniło jego powonienie.
 Nieznany głos kazał mu szukać.
 Szedł z wyciągniętą trąbą i usiłował wciągać powietrze krótkiemi, świszczącemi westchnieniami.
 Na polance znalazł niskie krzaki. Miały drobne, podłużne listki i małe,