Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/187

ten smutny szmat lasu, gdy potrącone przez niego drzewo upadło nagle, uderzając go w głowę i grzbiet.
 Birarę zamroczyło.
 Długo stał, potrząsając łbem i przestępując z nogi na nogę, bo mu jakoś dziwnie drętwiały. Gdy ruszył, rzuciła mu się krew gardłem; o mało się nią nie zachłysnął, poczem kaszleć zaczął ciężko i przeraźliwie, obryzgując trawę gęstą, lepką pianą.
 Chciał iść dalej, lecz już nie mógł.
 Niedawno zabliźniona rana otworzyła się, sącząc ropę. Próżno szukał zbawczego pieprzu — nie było go tu.
 Odnajdywał tam i ówdzie jakieś nikłe zdziebełka ziół leczniczych, zrywał je i żuł, smutnie wbijając wzrok w ziemię.
 Wlókł się strasznie wolno.
 Tracił już nadzieję, że dojdzie kiedyś, lecz kierunku nie zmieniał, dążąc niezmiennie ku północy.
 Wreszcie dotarł do celu swoich marzeń.