Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/19

ojciec Bauli, który mieszkał wtedy za „świętą“ rzeką Gangesem.
 — Amra! Amra! — krzyknął nagle ojciec chłopaka i klasnął w dłonie.
 Wspomnienia prysnęły.
 Chłopiec uczynił kilka szybkich ruchów, zamocował pręciki koszyka i pobiegł do chaty.
 — Słuchaj-no, synku! — rzekł Warora, pykając długą, cienką fajeczkę. — Musimy się naradzić. Chodź tu, matko!
 Usiedli wszyscy troje na progu.
 — Jestem kaleką i nie mogę być kornakiem — zaczął ojciec. — Sprzedać słonia nie wolno nam, gdyż wpadlibyśmy w nędzę. W rodzinie jest jeden tylko mężczyzna — to ty, Amra...
 — Jestem mężczyzną! — odpowiedział poważnym głosem chłopak i dumnym, śmiałym ruchem podniósł głowę.
 — Czy potrafisz kierować Birarą? — spytał Warora, patrząc na syna.
 — Przecież nieraz już pomagałem dziadkowi — wzruszył ramionami Amra. — Słoń nasz jest mądry i po-