Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/192

cym się niepokojem, z przeraźliwym krzykiem ciągnęły ponad drzewami.
 Tygrysiasty, okryty pręgami i plamami piton, olbrzymi „poddapoda“, postrach małp, posłyszał coś niezwykłego.
 Wąż leżał zwinięty wśród grubych konarów drzewa, podobny do potwornej narości lub dziwacznego sęka, i czatował na zdobycz.
 Posłyszawszy niezwykłe odgłosy, budzące trwogę, szybko przerzucał swe zwinne, prężne ciało z gałęzi na gałąź, aż ześlizgnął się na ziemię i ukrył się pod kupą gnijących pni, zasnutych dzikiem winem i wiotkiemi pędami asfodelji.
 Wszystko, co żyło, szukało ratunku w ucieczce.
 Głosy ludzi zbliżały się, potężniał stuk pałek i jazgot grzechotek.
 Birara nie ruszał się z miejsca. Stał, jak wryty i słuchał.
 Widocznie, miał nadzieję, że ludzie ominą jego kryjówkę.
 Przypomniał sobie dżunglę, gdzie