Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/202

wiek okazałej postawy, i, wyciągnąwszy ku niemu rękę, powtórzył:
 — Birara! Birara!
 Słoń z cienkim, żałosnym, pełnym skargi jękiem pobiegł na zew.
 Już widział wyraźnie barczystego mężczyznę o ciemnej, poważnej twarzy i szerokiej, czarnej brodzie. Jakieś błyski wspomnień przeszywały mózg Birary.
 Wyprężywszy trąbę, wciągnął powietrze tak głęboko, że aż ryknął z bólu w piersi, lecz po chwili już obejmował stojącego przed nim człowieka, dął na niego, wymachiwał ogonem i wydawał krótkie, jękliwe kwilenia.
 Poznał tego człowieka.
 Wsadzał go sobie na grzbiet w wąwozie, gdzie Amra z przyjacielem rozpalali ognisko, gdzie się raczył mangami i gdzie płynęły najszczęśliwsze dni jego życia.
 Birara tulił Tasfina do piersi, coraz goręcej dmuchał mu w twarz, żalił się tęsknem, zbolałem łkaniem, a gdy ma-