Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/211

 Zatrzymawszy się przed kolumnadą wejścia, znowu dawał sygnał.
 Miał on jednak teraz odmienne brzmienie, — wyrażał prośbę i radość.
 Po chwili zjawiał się Tasfin, maharadża Satpury, i zbliżał się do przyjaciela.
 Birara drepcząc na miejscu, machał ogonem, wachlował uszami i mruczał.
 Tasfin klepał słonia po bokach i głowie, a Birara obejmował go i dmuchał, zerkając oczkami, pełnemi radosnych błysków.
 Spotkanie to i pieszczoty trwały długo, bo słoń nie chciał rozstawać się z człowiekiem, budzącym w nim tyle drogich, wzruszających wspomnień.
 W osobie Tasfina mieściło się teraz całe minione życie Birary. Nie pamiętał lat ciężkiej pracy, a nieraz i głodu nawet, odpędzał wspomnienia swych przygód po ucieczce, do której popchnęła go tęsknota.
 Echa tych przeżyć zagłuszył w swem sercu, bo płonęło w niem gorące przy-