Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/223

 Podniósł uszy i cały zamienił się w słuch.
 Do najdalszych zakątków mózgu doszło zrozumienie:
 — Amra! Amra!
 Wreszcie podniósł znowu powieki i spojrzał bojaźliwie.
 Nie wierzył jeszcze, drżał na myśl, że upragniona zjawa rozwieje się, jak mgła, pryśnie, jak znagła porwany wiatrem kurz przydrożny.
 Nie! Nie! Widzi przecież przytulonych do siebie chłopaków, słyszy ich słodkie głosy, czuje ciepło ich rąk i policzków, przyciśniętych do jego pomarszczonej, steranej i zbolałej skóry.
 Wtedy padł na kolana, z cienkim, jak zgrzyt stali po szkle, przenikliwym jękiem, objął Amrę, przycisnął do siebie i jął dąć na niego gorącym, porywczym oddechem.
 Długo pieścił swego kornaka, przyglądał mu się, szukał jego wzroku i niemal omdlewał ze szczęścia słysząc cichy, wzruszony szept: