Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/227

zadanej spadającem drzewem, i oglądały złamany kieł.
 Amra mówił smutnym głosem do Nassura:
 — Patrz, królewiczu! Poczciwy Birara żyje bardzo długo, bo dziadek Bauli był jeszcze małym chłopakiem, gdy słoń przeszedł do naszej rodziny... Birara pracował ciężko, a wszakże zachował swoje kły. Dopiero teraz stracił jeden z nich... Jak się to stać mogło?
 Pytanie to skierował do słonia, kładąc rękę na pozostałym odłamku kła.
 — Opowiedz nam, dobry staruszku, opowiedz, co ci się przydarzyło?
 Słoń zrozumiał, czego żądają od niego mali przyjaciele.
 Błyski bić zaczęły z jego oczu, podniósł uszy i, zadarłszy trąbę, wydawał przeraźliwy ryk, jęczał żałośnie, żalił się ponuro.
 Chciał opowiedzieć im wszystko, wszystko...
 Nic nie opuścić, przypomnieć każdą chwilę tęsknoty żrącej i beznadziejne-