Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/238

sko na wysokiem drzewie, oglądał okolicę. Jego żbicze, wprawne oczy dostrzegły wkrótce coś, czego oczekiwał oddawna.
 Trzciny, wyprostowane w nieruchomem powietrzu, drgnęły jednocześnie w trzech miejscach, a po chwili chylić się zaczęły bez szmeru i szelestu.
 Jakieś zwierzę sunęło, czołgając się w ich gąszczu nieprzeniknionym.
 Fuzal syknął cicho i, wbijając porozumiewawczy wzrok w wielkiego łowczego, wskazał na zwartą ścianę bambusów.
 Ten podszedł do maharadży i w milczeniu podniósł rękę.
 Kornak, uzbrojony w dzidę, ścisnął kolanami szyję słonia.
 Zwierzę, nawykłe do polowań tego rodzaju, podniosło trąbę i ruszyło naprzód.
 Słoń chrapał cicho, niespokojnie węszył i poruszał uszami.
 Zbliżała się najważniejsza, najbardziej podniecająca chwila.