Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/241

 Lecz Hindusi znali się na wybiegach i odwadze tygrysów.
 Wiedzieli, że ani krzyki, ani trajkocące grzechotki nie odstraszą i nie wstrzymają doprowadzonych do wściekłości pręgowanych, potężnych kotów.
 Po krótkim sygnale rogu podpalono suchą trawę i nagromadzone stosy gałęzi.
 Płomienie i dym spłoszyły tygrysy.
 Już nie kryjąc się wcale, zawróciły nagle, ogromnemi susami dopadłszy zarośli bambusów i zaczaiły się w nich.
 Wyrywające się z ust naganiaczy okrzyki przerażenia wskazywały, że zbliża się chwila decydująca.
 Tygrysy tymczasem rozmieściły się na skraju bambusowych haszczy.
 Czekały na sposobność, aby wypaść z nich i rozpierzchnąć się w różne strony.
 Wyciągnięte na ziemi, drżały gotowe do skoku, wbijały żółte ślepia w zbliżające się ku nim słonie, śledziły