Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/251

ciężkie nogi i kołysał się z boku na bok, wtłaczając go w ziemię.
 Na tygrysie pękła skóra i trzeszczały kości, lecz bronił się jeszcze, ryczał, miauczał żałośnie i ponuro.
 Birara deptał go długo, aż nagle odskoczył i runął na słabnące zwierzę całym ciężarem ogromnego ciała.
 Pędzili już, wymachując dzidami i nożami, strzelcy i naganiacze, biegli myśliwi, a na ich czele śpieszył do uratowanego syna — drżący z przerażenia, wzruszony Tasfin.
 Dopadł wreszcie Nassura, tulił go do piersi, całował i płakał z radości.
 Po chwili objął Amrę i rzekł:
 — Będziesz dla mnie drugim synem zato, żeś stanął w obronie królewicza!
 Goście nie szczędzili pochwał małemu kornakowi i zachwycali się jego bohaterstwem i wiernością.
 Hindusi dobili tygrysa i pomogli wstać Birarze.
 Słoń wyglądał strasznie.
 Cały bok, niby szkarłatnym pła-