Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/252

szczem, miał okryty posoką. Zerwana skóra zwisała mu dwiema grubemi szmatami. Z pyska sączyła mu się krew i mieszała z pianą.
 Słoń chwiał się na nogach i oddychał ze świstem.
 Walka pochłonęła wszystkie siły jego i wyczerpała go do reszty.
 Wkrótce straszliwy, rozdzierający kaszel począł nim wstrząsać, a krew coraz obficiej płynęła z rozdartej wargi i paszczy.
 Parskał i dusił się, potrząsając zranionym łbem; po chwili uspokoił się jednak trochę.
 Wzrok jego padł na leżącego wroga. Podszedł do niego, ostrożnie obwąchał i nagle silnym uderzeniem nogi zmiażdżył tygrysowi głowę.
 Oglądając się na niego, odszedł i, podniósłszy łeb, zatrąbił donośnie.
 Fuzal naprędce zrobił mu opatrunek.
 Naganiacze przynieśli wodę w skórzanych workach; obmyto Birarze ra-