Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/255

się już zaczynała. Dreszcze wstrząsały Birarą, a kaszel dokuczał mu nieustannie i wywoływał krwotok z gardła.
 Zadana niegdyś kulą, a zabliźniona już rana otwarła się i krwawiła.
 Słoń rzęził i oddychał porywczo, wydając jęki i skamlanie płaczliwe.
 Nałożono mu jakieś leki z ziół, dano do wypicia cały kubeł gorzkiego wywaru, zaprawionego solą i czerwonym proszkiem pieprzu, zmieszanego z imbirem.
 Po obandażowaniu odprowadzono go do chlewa, gdzie słoń położył się na świeżej trawie, mają wpobliżu wodę i duży kosz bananów.
 Pięć dni leżał Birara w gorączce, cierpiał i borykał się ze śmiercią.
 Czuł, że siły z dniem każdym go opuszczają, lecz nie miał lęku ani tęsknoty. Serce jego biło radośnie, bo widział przy sobie Amrę i Nassura, a nawet sam maharadża kilka razy odwiedził chorego słonia.
 Patrząc na niego ze współczuciem,