Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/281

sztandary, powiewały maty okien i werand.
 Powietrzne trąby podnosiły kurzawę na drogach i mknęły, zgrzytając i gwiżdżąc.
 Wzburzona rzeka pluskała coraz głośniej i złośliwiej, a wstrzymywana w swym biegu występowała z brzegów, podmywała krzaki i porywała małe kładki, na których wieśniaczki prały bieliznę.
 Morze, smagane wichrem, roszalało i okryło się białemi czubami mknących bałwanów. Rozbijały się one i rozpryskiwały o mur wybrzeża portowego, za miastem zaś z sykiem wybiegały na mielizny, wyrzucając na piasek muszle i czarne wodorosty.
 Zgiełk, huk, zgrzyt i ryk zwichrzyły się nad ziemią.
 Chyliły się i skrzypiały drzewa na bulwarach miasteczka.
 Rybacy wciągali łodzie na brzeg i uwiązywali je do ciężkich kamieni.
 Biali mieszkańcy portu szczelnie