Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/282

zamykali okna i opuszczali żaluzje, aby nie widzieć oślepiających węży piorunów.
 Wreszcie spadła ulewa.
 Strugi wody runęły na ziemię, zamieniły drogę i ulice w burzliwe potoki, wypełniły koryto Tapti, aż wylała na okoliczne pola, zagrażając chatom, stojącym w nizinach.
 Amra z rodziną ukrył się w głębi domu. Birara stał pod wystającą strzechą, gdzie nie dosięgał go deszcz.
 Nagle od strony miasta dobiegły trwożne głosy dzwonów. Jęczały coraz donośniej, siejąc trwogę i zgrozę.
 — Pożar... — szepnął Warora, spojrzawszy na syna.
 Ten wybiegł na werandę, gdzie wicher wnet szarpać go zaczął i szamotać się z nim.
 Mrok już zapadł, tem głębszy i czarniejszy, iż chmury okryły niebo nieprzeniknioną płachtą.
 Nad miastem, rozświetlając się, to znów przygasając, miotała się łuna.