Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/290

wspaniałej przed laty i potężnej dżungli.
 Tymczasem jakież wspaniałe niegdyś i bujne płynęło tu życie?!
 Przez haszcze torowały sobie drogę stada słoni.
 Rogate gaury, lekkonogie, śmigłe jelenie i łanie przekładały racicami ścieżki w zaroślach, aby dojść do brzegu morza i lizać okryte solą kamienie.
 Za niemi, czając się w pogmatwaniej sieci traw i trzcin, czołgały się chciwe tygrysy i zwinne lamparty, tropiące zdobycz.
 Ileż to krwawych spotkań, walk, rozpaczy, porażki i triumfu zwycięstwa widziały wznoszące się tu niedawno olbrzymy leśne, opowiadające niebu poszumem swych koron o dziejach mrocznej dżungli.
 Ileż to zwierząt i ptaków przebiegało i przelatywało przez wyrąbane, popalone ostępy i uroczyszcza kniei? Gdzież ukryły się one teraz?
 Być może, odbiegły daleko, wypło-