Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/63

niowa mucha. Niezawodnie słonie przechodziły tu niedawno... Musimy się spieszyć, aby nie odbiegły daleko... Ruszajmy już, mały Amra!
 — Słucham, sahibie! — odparł chłopak, zrywając się pośpiesznie i zawiązując worek.
 Podeszli obaj do słonia. Birara wyrywał młode, blado-żółte jeszcze pędy bambusów i ze smakiem zajadał.
 Niezadowolonym wzrokiem zerknął teraz w stronę ludzi.
 Chciałby tu popasać jaknajdłużej.
 Wkrótce jednak szedł już przez gęste zarośla.
 Z trzaskiem gięły się i łamały potężne, grube trzciny, roztrącane i tratowane przez słonia.
 Wśród bambusów, paproci i papyrusów leżało ukryte jeziorko.
 Gdy Birara podchodził do grząskiego brzegu, spadł mały deszcz, zwykły w tej porze roku.
 Potoki, szumiące strugi ciepłej wody runęły z obłoków na ziemię.