Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/65

 Ciemno-szary kadłub jego migał w gąszczu zarośli.
 Mała, krótka głowa, uzbrojona w potężny róg nad nosem, pochylała się co chwila i podnosiła.
 Przy każdym jej ruchu wylatywały w powietrze wyrwane krzaki i gałęzie drzew, a kaskady wody bryzgały wokół.
 Nosorożec przemknął, jak toczący się z gór głaz, i zniknął w dżungli.
 Amra myślał o tem, że nie chciałby się spotkać z tem zwierzęciem, nie mając przy sobie Birary.
 Myśli kapitana w tym samym czasie krążyły dokoła innych zgoła rzeczy.
 Zadawał sobie pytanie.
 — Co mogło spłoszyć nosorożca?
 Wiedział, że silny i śmiały zwierz nie łatwo rzuca się do ucieczki.
 Dwie tylko istoty napawały go strachem i zmuszały biec naoślep.
 Człowiek i tygrys... najbardziej zaś — człowiek.
 Postanowił więc zbadać tę sprawę.