Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/69

 Wiedział, co się ma stać, lecz, ostrożny i oględny, przygotował się do odparcia ataku, skierowawszy kły w pierś stojącego nieruchomo byka.
 Gaur oprzytomniał i jął się cofać.
 Zawróciwszy gwałtownie, dużemi skokami uciekał, smagając się ogonem.
 — Hę — mruknął sahib do chłopca. — Źleby się dla mnie skończyć mogło to spotkanie, gdyby nie Birara! Jak myślisz, mały?
 — Byk miał mocne, ostre rogi... — szepnął Amra.
 — Otóż to! — uśmiechnął się kapitan i poklepał słonia po szyi. — Poczciwy Birara!
 Jechali dalej, a coraz wolniej, gdyż trafili na rozległe moczary, pełne sterczących kęp i zwalonych przez burzę drzew.
 Spotkali kilka saren, mknących w szalonym popłochu.
 Na uboczu, czając się w trawie, przesuwała się para szakali.
 — Sarny i szakale biegną razem? —