Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/93

 — Nie daj mnie! Nie daj mnie, dobry słoniu!
 Napróżno przyskakiwali do Birary co najtężsi wojownicy, chcąc zdjąć małego jeźdźca.
 Słoń robił gwałtowne zwroty, roztrącał tłum, groził trąbą i kłami.
 Amra, widząc, że zakrawa na poważną awanturę, przecisnął się przez ciżbę i dopadł wreszcie słonia.
 — Birara! Mój stary druhu! — zawołał mały kornak z wyrzutem. — Cóż to za hece wprawiasz?!
 Słoń odrazu się uspokoił i opuścił trąbę. Po chwili położył ją na ramieniu Amry, mrucząc pojednawczo.
 — No, dobrze, — ciągnął dalej chłopak, — ale co ci do głowy strzeliło, starowinko? Skąd ten hałas?!
 Nieznajomy chłopak, siedzący na słoniu, popatrzał na Amrę i, zanosząc się od śmiechu, zawołał:
 — Ach, co za wesoła zabawa! Ujrzałem tego pięknego słonia...
 — O, tak! — odparł z dumą kor-