Strona:Fiodor Dostojewski - Cudza żona i mąż pod łóżkiem.pdf/21

 — To jest, znajomego?
 — Tak, znajomego...
 — A więc widzi pan! Po oczach pańskich poznaję, że zgadłem!
 — Do djaska! Ależ nie, nie u djaska! Ślepy pan jesteś, czy co takiego? Przecie stoję przed panem, przecież nie z nią jestem teraz! Nuże więc! Nuże! Zresztą, obojętne mi to, czy powie pan, czy nie!
 Młody człowiek wściekły wykręcił się dwa razy na obcasie i machnął ręką.
 — Ależ ja nic, ja tak sobie. Proszę mnie wysłuchać, gotów jestem wobec pana, jako wobec człowieka szlachetnego, wszyściuteńko wyznać: Zrazu żona uczęszczała tu sama. Spokrewniona jest z nimi; niczego więc nie podejrzewałem; wczoraj spotykam jego ekscelencję: powiada, że od trzech tygodni zajmuje mieszkanie gdzieindziej, a ona... to jest nie żona, tylko cudza żona (na Wozniesieńskim moście), otóż pani ta mówiła, że mieszkanie po jego ekscelencji zajął młody człowiek, nazwiskiem Bobynicyn.
 — A niech to wszyscy djabli porwą!...
 — Łaskawy panie, zrozumie pan, w jakim jestem strachu!
 — E, do djabła! Co mnie to obchodzi, że pan jesteś w strachu? Ach! Oto tam przesunął się czyjś cień, tam oto...
 — Gdzie? gdzie? Nie zapomnij tylko zawołać: Iwanie Andrzejowiczu, a zaraz przylecę...
 — Dobrze, dobrze. Tam do djabła! To Iwan Andrzejowicz!!
 — Jestem — zawołał Iwan Andrzejowicz, zawróciwszy zupełnie zdyszany. — No co? co? gdzie?
 — Nic, nic. Ja tylko tak... chciałbym tylko wiedzieć, jak na imię tej pani?