Strona:Fiodor Dostojewski - Cudza żona i mąż pod łóżkiem.pdf/28

 — Szabrin!!!
 — Tak, Szabrin! A!!! (W tem miejscu pan w płaszczu trochę przedrzeźnił pana w jonatach). Pojmuje pan już teraz?
 — Nie, co za Szabrin! — odpowiedział osłupiały pan w jonatach. — Wcale nie Szabrin; to jest człek szanowny! Tłumaczę sobie pańską niegrzeczność zazdrością z pańskiej strony.
 — To łajdak, sprzedawczyk, kubaniarz, błazen, okradł kasę! Wnet on się za kratkami znajdzie!
 — Przepraszam pana, — rzekł pan w jonatach, blady — pan go chyba nie zna; wcale go pan, jak widzę, nie zna.
 — Osobiście, pewnie, nie mam przyjemności, skądinąd jednak znam go bardzo dokładnie.
 — Łaskawy panie, skądże to pan go zna? Jestem zdenerwowany, jak pan uważa...
 — Głupiec! Zazdrośnik! Nie potrafi sobie żony przypilnować i basta, jeśli pan chce wiedzieć!
 — Pan wybaczy, ale pan się grubo myli, młody panie...
 — Ach!
 — Ach!
 W mieszkaniu Bobrynicyna rozległ się gwar. Otwierano drzwi. Słychać było głosy.
 — Ach, to nie ona, nie ona! Poznaję ją po głosie; teraz wszystko poznałem, to nie jest ona! — rzekł pan w jonatach, blednąc jak płótno.
 — Milcz pan!
 Młody człowiek przywarł do ściany.
 — Panie łaskawy, ja odchodzę; to nie ona, bardzo się z tego cieszę.
 — No, no! Lećże pan, lećże!
 — A czego pan jeszcze stoi?