Strona:Fiodor Dostojewski - Cudza żona i mąż pod łóżkiem.pdf/41

 — Łaskawy panie, na miłość Boską, posuń się pan trochę! wyszeptał nieszczęśliwy Iwan Andrzejowicz.
 — Którędy się posunę? Niema miejsca.
 — Ależ, przyzna pan, to niemożliwe. A do tego ja po raz pierwszy znajduję się w takiem wstrętnem położeniu.
 — A ja w takiem nieprzyjemnem sąsiedztwie.
 — Ależ młody człowieku...
 — Stul pan dziób!
 — Stulić? Ależ pan postępuje ze mną całkiem nieuczciwie, młody człowieku... jeśli się nie mylę, jesteś pan jeszcze bardzo młody; ja jestem starszy od pana.
 — Milczeć! Łaskawy panie! Pan się zapomina;’ pan nie wie, z kim pan mówi! — Z panem, który leży pod łóżkiem...
 — Ale mnie sprowadził przypadek... omyłka, a pana, jeśli się nie mylę, dziwne zapatrywania na moralność.
 — Co do tego, to pan się właśnie myli.
 — Mój panie, jestem trochę starszy od pana i powiadam panu...
 — Mój panie, wie pan przecie, że my obaj znajdujemy się tu na jednej desce. Proszę pana, nie czepiajże się pan mojej twarzy! — Mój panie, ja nic się nie wyznaję. Wybaczy pan, ale niema miejsca.
 — Czemuż pan taki gruby?
 — Boże! Ja nigdy — jeszcze nie byłem w takiem poniżającem położeniu!
 — Tak, tak. Niżej leżeć nie można.
 — Panie, panie! Ja nie wiem, kim pan jesteś, nie pojmuję, jak się to stało, ja jednak znalazłem się tu tylko przez omyłkę; wcale nie jestem tym, za kogo pan mnie ma...