Ta strona została uwierzytelniona.
102
wem piśmie muzycznem[1]“, które od swego założenia przez Schumana ciągle szło w imię postępu i nastręczyło nowym pisarzom pole do umieszczania prac swoich pod wielu względami znakomitych. – Tak Wagner, Liszt, Bülow, Raff, Uhlig, Köhler, Bronsart, Cornelius, Dräseke i inni temuż kierunkowi oddani pisarze, jak mianowicie: Ryszard Pohl, wywalczyli podstawę zasadom tej szkoły, dowiedli ważności i wpływ jej rozpowszechnili.
Uwaga. Z takich pism wymieniamy główniejsze, jak: Liszta o operach Tannhäuser, Lohengrin i o Chopenie. Raffa, die Wagner-Frage, Müllera R. Wagner i dramat muzyczny; Zellnera recenzya mszy Graneńskiej Liszta, Bronsarta: Musikalische Pflichten“, Gottwalda: „Ein Breslauer Augenarzt und die neue Musik-richtung,“ Pohla „Pismo o zjeździe muzycznym Lipskim 1859 R. Wagnera „Dwa listy“ i list o symfonicznych poematach Liszta, — wreszcie dzieło jego: „O powołaniu sztuki obecnej“. Luisy Otto-Peters: „Tannhäuser w Paryżu i trzecia walka muzykalna.“ Bülowa: „O uwerturze Wagnera do „Fausta.“ Weitzmana: „System harmonii,“ dzieło uwieńczone. Tegoż „Walka harmonii nowej z dawną.“ Wreszcie pisma autora tejże broszury, jak: „Anregungen für Kunst, Leben und Wissenschaft“ głównie tegoż dzieła: „Die Musik der Gegenwart und die Gesammtkunst der Zukunft“ i „Franz Liszt als Symphoniker“, równie większego rozmiaru: „Historya muzyki, jako pojmująca czas nowy, jedynie jako konsekwencyą minionego.
§. 81.
Prócz wymienionej szkoły potworzyły się jeszcze inne koła artystyczne pod skrzydłami da-
- ↑ Neue Zeitschrift für Musik. (Leipzig.)
