grunt pod następne wielkie dzieła. — Między twórcami melodramatu najprzód godzien wspomnienia Jerzy Benda,[1] ur. 1721, um. 1795. — W operze większego rozmiaru odznaczył się Antoni Schweitzer z Goty. — W operecie Jan Adam Hiller,[2] który w drugiej połowie przeszłego wieku był ulubieńcem publiczności. Z nim słynął E. W. Wolf z Goty,[3] w Wajmarze. Fryderyk Reichardt,[4] którego pieśni dotąd żyją, był jedynym naśladowcą drogi Glucka. Później próbował on śpiewać i dorabiał teksta do pieśni Goethego[5]. Komiczna opera nie ograniczyła się na północnych Niemczech; niebawem Wiedeń stał się jej stolicą. — Tutaj zwłaszcza mistrz w swoim rodzaju, Karol Ditters von Dittersdorf,[6] tworzył dzieła nieprzemijającej wartości (ur. 1739, † 1799). Dalej wśród wielu innych odznaczył się Wencel Müller[7] (ur. 1767). Schenk[8] nabył wiele rozgłosu przez swoją operetkę „Barbierz wiejski“.
I włoska opera dotąd używała wielkiego poszanowania w Niemczech. — Z Niemców uległych włoskiemu wpływowi w Dreznie słynął Jan Adolf Hasse,[9] ur. 1699 pod Hamburgiem, równie Jan Gottlieb Naumann[10] (1741) pod Dreznem, ten kierunek na nim się zakończył, jakkolwiek u niego więcej dopatrzeć można pierwiastku rodzimego niemieckiego niż u Hassego. Trzeci naśladowca sławny tego kierunku był Karol Henryk Graun,[11] Sas, ur. 1701, umarł 1759. Był on kapelmistrzem Fryderyka II. króla
- ↑
Georg Anton Benda
- ↑ Johann Adam Hiller
- ↑ Ernst Wilhelm Wolf (1735-1792)
- ↑ Johann Friedrich Reichardt
- ↑ Johann Wolfgang von Goethe
- ↑ Karl Ditters von Dittersdorf
- ↑ Wenzel Müller (1767-1835)
- ↑ Johann Baptist Schenk (1753-1836)
- ↑ Johann Adolf Hasse
- ↑ Johann Gottlieb Naumann (1741-1801)
- ↑ Johann Gottlieb Graun
