Strona:Franz Brendel - Zarys historii muzyki.djvu/80

Ta strona została uwierzytelniona.
80
§. 62.

Ściśle z Emanuelem Bachem, (§. 46.) jako pianista spoił się Hayden a za nim Mozart. — Z ostatniego wyszły różnostronne kierunki, najprzód ten, który zowią szkołą wiedeńską. — Tu należą J. Wölfl[1] i Beethoven w swej pierwszej epoce. Szkoła ta uświetnioną została głównie przez Hummla[2] i Moschelesa.[3] Przy nich działał Czerny[4] wyborną szkołą i melodyą. Druga jeszcze szkoła fortepianowa odrębnie od tej się rozwinęła, ale w ten sposób, że pozostała pod wpływem Mozarta, w kierunku założonym przez Klementego i Kramera. Tu należą: Dussek,[5] Himmel,[6] książę Ludwik Ferdynand[7] pruski, Berger, Field,[8] Klengel. Steibelt[9] zajmuje tu stanowisko świetne, błyszczące, ale w obec klasycznej sztuki niezupełnie wolne od szarlataneryi. Zasłużeni w niej są niemniej A. E. Müller,[10] A. Schmitt i Tomaschek.[11] Wielkim jako komponista fortepianowy i wielkiego wpływu na dalszy rozwój i metodę, był K. M. v. Weber.[12] Z poręki Clementego, Steibelta i Dusseka, w Paryżu utworzyła się szkoła pianistów. Późniejszymi jej reprezentami są: Kalkbrenner[13] i Herz.[14]

§. 63.

W zawodach wzwyż wymienionych, jak widziemy, panował głównie wpływ Mozarta. Muzyka kościelna jak pod §. 47. stanęła u szczytu w połowie przeszłego wieku, i z wyjątkiem oratoryów nie wiele pozostawało do utworzenia. Podniesienie

  1. Przypis własny Wikiźródeł Joseph Wölfl
  2. Przypis własny Wikiźródeł Johann Nepomuk Hummel
  3. Przypis własny Wikiźródeł Ignaz Moscheles
  4. Przypis własny Wikiźródeł Carl Czerny
  5. Przypis własny Wikiźródeł Jan Ladislav Dussek
  6. Przypis własny Wikiźródeł Friedrich Heinrich Himmel
  7. Przypis własny Wikiźródeł Ludwik Ferdynand Hohenzollern
  8. Przypis własny Wikiźródeł John Field
  9. Przypis własny Wikiźródeł Daniel Steibelt
  10. Przypis własny Wikiźródeł August Eberhard Müller
  11. Przypis własny Wikiźródeł Václav Jan Křtitel Tomášek
  12. Przypis własny Wikiźródeł Carl Maria von Weber
  13. Przypis własny Wikiźródeł Friedrich Kalkbrenner
  14. Przypis własny Wikiźródeł Henri Herz