9. Każdy wyraz tak się czyta, jak się pisze.
10. Akcent pada zawsze na przedostatnią zgłoskę.
11. Wyrazy złożone tworzą się przez proste połączenie wyrazów (główny na końcu). Przykład: vapor/ŝip/o, parostatek—z vapor para, ŝip okręt, o—końcówka rzeczownika.
12. Przy innym przeczącym wyrazie opuszcza się przysłówek przeczący ne (np. mi neniam vid/is nigdy nie widziałem).
13. Na pytanie « dokąd » wyrazy przybierają końcówkę przypadku czwartego (np. tie tam (w tamtem miejscu)—tie/n tam (do tamtego miejsca); Varsovi/o/n (do Warszawy).
14. Każdy przyimek ma określone, stałe znaczenie; jeżeli należy użyć przyimka w wypadkach, gdzie wybór jego nie wypływa z natury rzeczy, używany bywa przyimek je, który nie ma samoistnego znaczenia (np. ĝoj/i je tio cieszyć się z tego; mal/san/a je la okul/o/j chory na oczy; enu/o je la patr/uj/o tęsknota za ojczyzną i t. p. Jasność języka wcale wskutek tego nie szwankuje, albowiem w tym razie wszystkie języki używaja jakiegokolwiek przyimka, byle go tylko zwyczaj uświęcił; w języku zaś międzynarodowym sankcja we wszystkich podobnych wypadkach nadaną została jednemu tylko przyimkowi je). Zamiast przmyika je używać też można przypadku czwartego bez przyimka tam, gdzie nie zachodzi obawa dwuznaczności.
15. Tak zwane wyrazy « cudzoziemskie » t. j. takie, które większość języków przyjęla z jednego obcego źródła, nie ulegają w języku międzynarodowym żadnéj zmia-
