Strona:Gösta Berling (tłum. Mirandola).djvu/166

 Gdy wrócił, hrabina omal że mu do nóg nie padła, wołając:
 — Mów pan czego chcesz, pieniędzy, córki... bierz co ci się podoba!
 — Proszę o córkę, pani hrabino! — odparł nauczyciel.
 Anna Stjärnhök umilkła nagle.
 — I cóż? — spytała hrabina Elżbieta.
 — Niema co dalej opowiadać! — rzekła Anna w wielkiej niepewności. Zaliczała się do owych, wiecznie niezdecydowanych osób, którym wszystko wydaje się raz dobre, a raz złe. Teraz żałowała już, że zaczęła tę opowieść.
 — Chyba kpisz ze mnie Anno? — powiedziała hrabina. — Wszakże wiesz dobrze, że ja muszę usłyszeć koniec.
 — Nie jest ciekawy! — zauważyła Anna. — Nadeszła dla Ebby godzina walki nieba ze ziemią, a obie miłości zwarły się w zapasach.
 Hrabina Marta opowiedziała córce o niebezpiecznej podróży nauczyciela i oświadczyła, że w nagrodę przyrzekła mu jej rękę.
 Ebba była wówczas już o tyle zdrowa, że leżała ubrana na sofie, blada tylko, bezsilna i bardziej jeszcze, niż zazwyczaj milcząca.
 Usłyszawszy słowa matki podniosła na nią oczy z żalem i wyrzutem, mówiąc:
 — Oddałaś mnie, mamo, wypędzonemu proboszczowi, człowiekowi, który utracił prawo być sługą bożym, a stał się złodziejem i żebrakiem.
 — Dziecko moje! Któż ci to powiedział? Sądziłam, że nie wiesz nic!
 — Dowiedziałam się przypadkiem. Goście rozmawiali o tem, tego samego dnia, kiedym zachorowała.
 — Ależ dziecko! Zważ, że on ci ocalił życie!
 — Pamiętam o tem jeno, że mnie oszukał. Powinien był powiedzieć kim jest.
 — Twierdzi, że go kochasz.
 — Kochałam go. Ale kochać nie mogę człowieka, który mnie oszukał.
 — Jakżeto oszukał cię?
 — Nie rozumiesz tego mamo!