Strona:Gösta Berling (tłum. Mirandola).djvu/45

 Nagle doleciał kawalerów gniewny głos majorowej wołający na służbę:
 — Wyrzucić go za drzwi!
 Ale służący nie mieli odwagi. Był to wszakże, potężny kapitan Bergh.
 — Wyrzucić go za drzwi! — powtórzyła.
 Posłyszał i zwrócił się straszny, złowrogi ku majorowej, jak niedźwiedź od powalonego przeciwnika do nowego nieprzyjaciela. Odszedł do stołu, ustawionego w podkowę, a posadzka drżała pod krokami olbrzyma. Stanął wreszcie, oddzielony od niej jeno wąskim stołem.
 — Wyrzucić go za drzwi! — powtórzyła.
 Kapitan wpadł w szał, straszne są jego pięści i zmarszczone czoło. Wysoki jest i silny jak olbrzym, goście i służba drżą, nikt go nie śmie tknąć, zwłaszcza w tej chwili, gdy gniew zaćmił rozum jego.
 Stojąc przed majorową, grozi jej:
 — Rzucałem wrony o ścianę! Czyż nie miałem prawa?
 — Wynoś się, kapitanie!
 — Ty babo jedna! Jak śmiesz podawać wrony Chrystjanowi Berghowi? Gdybym chciał postąpić z tobą wedle prawa ludzkiego i boskiego, to wziąłbym cię, razem z twymi siedmioma djabłami...
 — Milcz do króćset djabłów! Nie waż się kląć! Tu mnie jednej kląć wolno!
 — Sądzisz, że się boję, czarownico? Sądzisz, że nie wiem, jak przyszłaś do swoich siedmiu hut?
 — Milcz!
 — Altringer darował je, umierając, twemu mężowi, gdyż byłaś jego kochanką!
 — Milcz, powtarzam!
 — Taką to byłaś wierną małżonką, Małgorzato Samzelius, a major przyjął ową darowiznę i, jakby nie wiedział o niczem, oddał ci zarząd. To sprawa djabelska! Ale teraz przyszedł twój koniec!
 Majorowa siada, pobladła i drży na całem ciele. Potem głosem dziwnie cichym potwierdza:
 — Tak, Chrystjanie Bergu, już po mnie, a tyś tego dokonał!
 Na te słowa zadrzał mocny kapitan, twarz mu się wykrzywiła, łzy strachu napłynęły do oczu.