Strona:Gösta Berling (tłum. Mirandola).djvu/56

 — O Gösto, Gösto! — powiedziała, gładząc odkrytą jego głowę. — Ty najsilniejszy i najsłabszy z pośród ludzi! Kiedyż wywietrzeje ci z głowy, że masz w ręku dole i niedole biedaków?
 Gösta pomknął znów gościńcem, Don Juan galopował, biały Tankred pędził za nim, a świadomość bliskiej przygody przepajała mu duszę radością.
 Czuł się młodym zdobywcą, a nad nim duch polatywał. Droga wiodła po pod plebanję swartsjoeńską. Zajechał tam i spytał, czy może zabrać na bal Annę Stjärnhök. Przyzwolono. Piękna, przekorna dziewczyna wsiadła do sanek. Któżby nie chciał jechać czarnym Don Juanem!
 Zrazu milczeli młodzi, potem jednak rozpoczęli rozmowę zuchwałą i bez ogródek.
 — Słyszałeś, Gösto, co pastor ogłosił dziś z kazalnicy? — spytała.
 — Nazwał cię najpiękniejszą dziewczyną pomiędzy Löffenem a Klarelfem!
 — Głupiś, Gösto! To wiedzą wszyscy bez pastora. Nie, ogłosił moje zapowiedzi ze starym Dahlbergiem.
 — Dalibóg, gdybym to wiedział zgóry, nie brałbym cię do sanek! Bądź pewna!
 Odparła dumnie:
 — I bez Gösty Berlinga pojechałabym do Borgu.
 — Szkoda cię, Anno, — rzekł w zadumie — szkoda, że nie masz ojca, ni matki. Jesteś dziwaczka i nie można cię traktować serjo.
 — Większa szkoda, żeś tego nie powiedział wcześniej, gdyż mógł mnie kto inny zawieźć.
 — Pastorowa jest, widać, tego samego co ja zdania. Potrzeba ci męża, któryby był twym opiekunem i ojcem. Inaczej, zaprawdę, nie wydawałby cię za taką starą pokrakę, jak Dahlberg.
 — Pastorowa nie ma z tem nic wspólnego.
 — Ejże! Więc sama wyszukałaś sobie tak ślicznego mężulka?
 — W każdym razie nie bierze mnie dla pieniędzy!
 — Tak, bo starcom zależy tylko na niebieskich oczach i rumianej buzi. Ot, głupcy!
 — Wstydź się, Gösto!