Strona:Głodne kamienie.djvu/29

Noc była chmurna i bez księżyca. Pogrążony w głębokich ciemnościach czułem wyraźnie, że na kobiercu przed łóżkiem leży na twarzy kobieta i targa w rozpaczy swe długie, rozpuszczone włosy. Krew zalewała jej piękne czoło, a kobieta to śmiała się okrutnym, przykrym, bezdusznym śmiechem, to wybuchała gwałtownem, konwulsyjnem łkaniem, to znów darła na sobie gorset i biła się w obnażoną pierś; a wiatr wył przez otwarte okno i rzucał do pokoju strugi deszczu, tak, że kobieta nawskroś przemokła.
 Przez całą noc trwała burza, a wraz z nią bez przerwy to namiętne zawodzenie. Błądziłem w ciemnościach z pokoju do pokoju, pogrążony w beznadziejnym smutku. Kogóż miałem pocieszać, skoro nikogo nie było? I któż to wił się w tak strasznej męce? Co było przyczyną tej niepocieszonej troski?
 Tu rozległ się znów krzyk obłąkanego: — Precz, precz! To wszystko kłamstwo! To wszystko kłamstwo!!
 Spostrzegłem, że już się rozwidnia i że Meher Ali mimo straszliwej burzy obchodzi dokoła pałac ze zwykłym sobie okrzykiem. Naraz przyszło mi na myśl, że może on także mieszkał kiedyś w tym domu, i że, mimo iż zmysły postradał, przecie, zaklęty przez marmurowego demona, codzień musi doń przyjść i obchodzić go dokoła.
 Nie zważając na burzę i deszcz, pobiegłem ku niemu i zapytałem go:
 — Hallo, Meher Ali, co jest kłamstwem?