Strona:Głodne kamienie.djvu/66

 — Nie ogłosimy twego nazwiska w dziennikach — rzekł Nilratan uspokajająco.
 Ale Labanja wtrąciła z poważną i zakłopotaną miną:
 — Mimo wszystko to jest trochę niebezpieczne. Takie rzeczy trudno zachować w tajemnicy...
 Nabendu odpowiedział gwałtownie:
 — Nicby memu nazwisku nie zaszkodziło, nawet gdyby się znalazło w gazetach.
 To rzekłszy, chwycił listę składek, którą Nilratan wciąż jeszcze trzymał w ręku i jednym zamachem podpisał tysiąc rupij. W głębi duszy miał nadzieję, iż pisma tego nie podadzą.
 Labanja uderzyła się w czoło i zawołała przerażona:
 — I — có — żeś — ty — zro — bił!
 — Nic złego! — odpowiedział Nabendu, wypinając dumnie pierś.
 — Ależ — ależ — mówiła z wahaniem — pomyśl tylko, co to będzie, jak ci wszyscy Sahibowie się na ciebie obrażą — portjer na dworcu Sealda, służba sklepowa u Whiteway’a, dojeżdżacz u braci Hart — jak wszyscy ci panowie nie zechcą przyjść na twój proszony obiad i pić twego szampana! Pomyśl tylko, jak cię następnym razem zobaczą, nie będą cię już życzliwie klepać po ramieniu!
 — Płakać o to nie będę! — odpowiedział Nabendu krótko.