Strona:Głodne kamienie.djvu/69

 Labanja wykrzyknęła z udanem zdziwieniem:
 — Któryż z twoich przyjaciół mógł to pisać? Może konduktor, może kuśnierz — a kto wie, czy nie tambourmajor z fortu?
 — Mnie się zdaje, że na to powinieneś odpowiedzieć — odezwał się Nilratan.
 — Czy to konieczne? — rzekł Nabendu wyniośle — Czy mam odpowiadać na każdą drobnostkę, jaką przeciw mnie wyciągną?
 Śmiech Labanji zalał pokój.
 Nabendu zmieszał się trochę i spytał:
 — O cóż właściwie idzie?
 Ale ona śmiała się dalej, nie mogąc się powstrzymać, przyczem jej smukła, młodzieńcza postać gięła się, jak gdyby wiatr nią kołysał. Ten wybuch wesołości najzupełniej już wyprowadził z równowagi Nabendu.
 — Czy sądzisz może, że ja boję się na to odpowiedzieć? — zapytał nie bez pewnego smętku w głosie.
 — Ale skądże! —-— odpowiedziała Labanja — Pomyślałam sobie tylko, że przecie nie wyrzekłeś się jeszcze nadziei uratowania swego tak obiecującego toru wyścigowego. Tak, nadzieja — to wszystko!
 — Ty naprawdę myślisz, że ja się o to obawiam? Dobrze, przekonasz się! — odpowiedział Nabendu zrozpaczony i natychmiast zaczął pisać odpowiedź. Skończywszy, podał ją Labanji i Nilratanowi, ale ci orzekli, że jest za słaba.