Arystokraci 19 wieku unicestwili swą jedyną wartość. Cechuje ich pyszałkowość i arogancja; lecz pycha ich jest natrętna, a próby arogancji przygnębiające. Do tej pory głównym ich rysem była zmienność, żywotność i pełnia życia; oligarchja stanowiła pierwszą próbę wyzwolin na świecie. Obecnie jednak piastuje ona wprost przeciwny ideał „dobrych form“, co dałoby się określić, jako purytanizm bez religji. Dobra forma usunęła arystokrację w cień, jak dźwięk dzwonka pogrzebowego.
Panowie ziemi dążyli dawniej przedewszystkiem do wyróżnienia się; w tym celu wsadzali na hełmy swe wstrętne figury i malowali jaskrawo swe tarcze. Pragnęli podkreślić dokładnie, że niejaki Norfolk różnił się od pewnego Argylla tak dalece, jak biały lew od czarnej świni. Obecnie jednak ideał ich jest wprost przeciwny; gdyby Norfolkowi i Argyllowi udało się ubrać tak dalece jednakowo, że nie rozróżnianoby ich, tańczyliby z radości, wracając do domu.
Skutki tego są wszechstronne. Arystokracja musi utracić swe znaczenie wobec świata, swą
