Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/115

 Muszka oparła się o poręcz kanapy i patrzyła na niego wciąż z odcieniém ironii.
 — Mais c’est de l’éloquence!... — rzuciła niedbale — à propos akcesoryów kotylionowych, podajesz mi pan zdanie wyjęte z jakiejś komedyi Ohneta... Dlaczego to pan czynisz?... Zemną taka gra na nic się nie przyda. Jeżeli zapragnę słyszéć des phrases hien tournées, zawołam Pozbitowskiego, Malewicza, mego kuzyna, i będę je mieć do przesytu. Nie lubię girland nawet na ścianach i saloniku, który poprzedza ten gabinet, znieść nie mogę. Nie wij mi pan więc girland z frazesów nigdy!... — vous entendez?... jamais.
 Wielohradzki uczuł się bardzo skonfundowanym. Ów frazes przyszedł mu na usta bez żadnéj chęci popisywania się elokwencyą. Stał więc zmieszany, powiekami mrugał i usta w podkówkę ułożył, przybierając mimowoli minę, jaką czasem swą matkę i Tecię rozbrajał.
 Muszka patrzyła na niego długą chwilę i nagle wyciągnęła doń rękę.
 — O ile ja pana wolę, gdy pan nic nie mówi!... — wyrzekła, zaginając haczykowato palce, odziane w cienką białą rękawiczkę.
 Wielohradzki rękę tę, któréj cale dziesiątki ujrzał znów w lustrze, pochwycił.
 — Milczę!... — szepnął, nieśmiało palce drobne Muszki ściskając.
 — Oni! oui! taisez-vous! — mówiła dziewczyna.